Γιατί το χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ είναι από την αιωνιότητα;
Ιουλίου 6, 2009
ΠΗΓΗ.vatopaidi.wordpress.com
Αξιότιμε Κύριε Παπανικολάου,
Λίγες ώρες μετά τον ενταφιασμό του Γέροντος Ιωσήφ δημοσιεύσατε στην ιστοσελίδα σας ένα άρθρο με τον τίτλο «Η κηδεία του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού – Χαμόγελο από την αιωνιότητα» περιγράφοντας με λίγα λόγια το γεγονός βοηθούμενος και από λίγες φωτογραφίες. Η φωτογραφία του κεκοιμημένου, χαμογελαστός όχι μόνο με τα χείλη αλλά με όλη την έκφραση του προσώπου του, έκανε μεγάλη εντύπωση στον κόσμο και το βλέπουμε από τα άρθρα και σχόλια σε πολλές ιστοσελίδες. Και όντως συναντά κανείς νεκρούς με φωτεινό πρόσωπο, με ειρηνική έκφραση, με βαθειά ανάπαυση, αλλά πού το χαμόγελο; Αφ’ ενός όλοι οι πνευματικοί Πατέρες λένε ότι η ώρα του θανάτου είναι φοβερή για τον άνθρωπο, αφ’ ετέρου διαβάζουμε στα Γεροντικά ότι και οι πιο προχωρημένοι στην πνευματική ζωή, από ταπείνωση, δεν ξεθάρρευαν πριν περάσουν στην άλλη ζωή όπου δεν υπάρχει πια κίνδυνος. Επί πλέον ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν καρδιοπαθής και πολύ ταλαιπωρημένος από την αρρώστια. Πώς λοιπόν κοιμήθηκε χαμογελώντας;
Η απάντηση είναι: ΟΧΙ, δεν κοιμήθηκε χαμογελώντας, αλλά ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ.
Μετά συζήτηση με μερικούς πατέρες της Μονής, σας μεταφέρουμε την διήγηση του γεγονότος.
Οι δύο μοναχοί που ήταν μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή έτρεξαν να ειδοποιήσουν τον Γέροντα Εφραίμ και τους υπόλοιπους πατέρες και δεν πρόσεξαν τον κεκοιμημένο, ο οποίος έμεινε μάλιστα με το στόμα μισάνοιχτο.
Ήρθαν λοιπόν να τον ετοιμάσουν σύμφωνα με το μοναχικό τυπικό. Ο Γέροντας Εφραίμ έδωσε εντολή να του αφήσουν το πρόσωπο ακάλυπτο. Οι πατέρες προσπάθησαν να του κλείσουν το στόμα, αλλά ήταν αργά, το στόμα παρέμενε ανοιχτό. Έδεσαν μάλιστα μία γάζα γύρο να του κρατήσει το στόμα κλειστό, αλλά μετά που το έβγαλαν το στόμα άνοιξε πάλι. Είχαν περάσει περίπου 45 λεπτά από την κοίμησή του.
– Γέροντα, θα φαίνεται άσχημο έτσι με το στόμα, τί να κάνουμε;
– Όπως είναι, μην του καλύψετε το πρόσωπο!
Τον έραψαν στον μοναχικό μανδύα όπως συνήθως. Όλη η διαδικασία να τοποθετηθεί στον μανδύα και να ραφεί διάρκεσε άλλα περίπου 45 λεπτά. Στην συνέχεια έκοψαν το ύφασμα γύρω από το πρόσωπό του, κατά την εντολή, και βρήκαν τον Γέροντα όπως τον βλέπουν πλέον όλοι, χαμογελαστός. Τους άκουσε και τους έκανε και αυτό το μικρό χατήρι, για να μην τους λυπήσει; Ή ήθελε να μας δώσει μια ιδέα για αυτό που είδε και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται μετά την αναχώρησή του από την παρούσα ζωή;
Το χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ είναι το πρώτο υπερφυσικό γεγονός μετά την κοίμησή του και έγινε μεγάλη παρηγοριά για όλους.
Παναγιώτης Κουτσού
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ-ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Ιουλίου 2, 2009
ΠΗΓΗ.vatopaidi.wordpress.com
Χθες στις 6:00 μ.μ. τελέσθηκε η εξόδιος Ακολουθία για τον μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, τελείωσε στις 9:00 μ.μ. κατόπιν ακολούθησε κέρασμα στο Συνοδικό της Μονής και Τράπεζα.
Στην κηδεία παρευρέθηκαν 4 Αρχιερείς, 10 ηγούμενοι, ο Άγιος Πρώτος Γέρων Συμεών Διονυσιάτης και η Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους, δεκάδες ιερείς και εκατοντάδες πιστοί, οι οποίοι αφού έμαθαν για την εκδημία του μακαρίου Γέροντος προσήλθαν στην Μονή από πολλά μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου, αφήνοντας τις όποιες εκκρεμότητες εργασιών και δραστηριότητες είχαν (ένας από αυτούς ήμουν και εγώ).
Επικήδειο λόγο εκφώνησαν κατά σειρά ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ ως πνευματικά παιδιά του Γέροντα τονίζοντας ιδιαίτερα συγκινημένοι την μεγάλη πατρική αγάπη του Γέροντα που βίωσαν όλα αυτά τα χρόνια που συνανεστράφηκαν με τον Γέροντα. Ακολούθησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ, που επεσήμανε την προσφορά του Γέροντα για τους λαϊκούς χριστιανούς, με το παρηγορητικό και διακριτικό λόγο του και τα συγγράμματά του, ο οποίος επιπλέον άφησε ένα υπόδειγμα συγχωρητικότητας και ανεξικακίας σε όσους αδίκως τον κατηγόρησαν και τον συκοφάντησαν. Ενώ στο Συνοδικό μίλησε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αρχιμ. Ελισαίος τονίζοντας ότι ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν ένα σημείο αναφοράς για το Άγιο Όρος, ο οποίος διακατείχετο από τον πόθο να βλέπει τους μοναχούς να αγαπούν τον Θεό. Κάθε συνάντηση με τον Γέροντα ήταν και μία εμπειρία.
Όσοι παρευρέθηκαν στην κηδεία είχαν την ευλογία να προσφέρουν τον τελευταίο ασπασμό στον Γέροντα και να πάρουν για τελευταία φορά την ευχή του. Εκεί όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι όχι με ένα ψυχρό λείψανο, αλλά ατένιζαν ένα φαιδρό, χαρίες πρόσωπο που λες και τους πρόσφερε ένα χαμόγελο από την αιωνιότητα. Εγώ πάντως για πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα τέτοια έκφραση και ζωντάνια σε νεκρό (μπορείτε να προσέξετε το πρόσωπο του Γέροντα στις φωτογραφίες).
Η ταφή του Γέροντα δεν έγινε στο Κοιμητήρι της Μονής, αλλά έξω από το Καθολικό στο βορειοανατολικό μέρος του, όπου είχε προετοιμαστεί και ο τάφος του πριν λίγα χρόνια.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαν την βεβαιότητα για την εκ δεξιών του Θεού ανάπαυση του Γέροντα. Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα, συγκίνηση συνάμα με αναστάσιμη χαρά. Ας έχουμε την ευχή του.
Χρ. Ευσταθόπουλος, Αθήνα
